Άφησε με να ΄ρθω μαζί σου…

Σχεδιαστήρια Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ, απωθητικοί λαμπτήρες για έντομα, ηχητικό ντοκουμέντο, προβολή Super 8

Διαστάσεις μεταβλητές

AICA Hellas Θεωρήματα 3: ΣΩΜΑ. Ένα Πεδίο Ανταγωνισμού

Εκθεσιακός χώρος Ν. Κεσσανλής ΑΣΚΤ, Αθήνα

Σύνθεση ηχητικού ντοκουμέντου: Κώστας Μόσχος.

Επιμέλεια: Δημήτρης Τρίκας

2023

Το απόκοσμο φως μιας καλοκαιρινής νύχτας και τα αμυδρά ίχνη που αφήνει η φεγγαράδα πάνω την επιφάνεια της θάλασσας είναι η βασική ποιητική μεταφορά και το νοηματικό πεδίο επαναπροσδιορισμού των πραγματολογικών θεωρήσεων του χώρου. Ο περίφημος στίχος «άφησε με να ΄ρθω μαζί σου…», από το ποίημα «H Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου γίνετε ο τίτλος και το περιβάλλον οικειοποίησης για να σχεδιαστεί μια εγκατάσταση- ωδή στην συνθήκη της απουσίας και του υπαρξιακού κενού. Όπως αναφέρει ο Δ. Τρικας στο επιμελητικό κείμενο που συνοδεύει το έργο: «Το σώμα είναι ωσεί παρόν, ανενεργό και εγκλωβισμένο στη μοναξιά του στο ποίημα του Ρίτσου, και είναι παντελώς απόν στην εγκατάσταση του Θ. Ζαφειρόπουλου όπου κυριαρχεί μόνον και μόνη η απέλπιδα επίκληση για δράση και συνεύρεση που όμως δεν πραγματώνεται ποτέ». Δεκάδες επιφάνειες σχεδιαστηρίων από την αρχιτεκτονική σχολή του ΕΜΠ αλλοιωμένες και βαθιά χαραγμένες από την πολύχρονη χρήση, επαναχρησιμοποιούνται και τοποθετούνται δίκην δαπέδου δημιουργώντας μια ανηφορική ράμπα που λόγω κατασκευαστικής αστάθειας είναι σχεδόν αδύνατον να την διαβείς. Μια επιφάνεια πάνω στην οποία σωρεύονται χιλιάδες ώρες ανθρώπινης και δη νεανικής δημιουργικότητας, αγωνίες σχεδιασμού, μάχη με την μακέτα και το κοπίδι ή ακόμα και δοχεία αποδοχής ερωτικής έκκρισης με αμφισβητούμενο αποδέκτη. Ο θεατής που εισέρχεται στην εγκατάσταση αντιμετωπίζει την Σισύφεια ανημποριά. Μέσα από την αναφορά στο ποίημα του Ρίτσου ανακαλείτε η αδράνεια της νεανικής παρουσίας που εισπράττει τις απέλπιδες εκκλήσεις της γυναικείας φιγούρας και αντίστοιχα η συμβολική αδυνατότητα οποιασδήποτε εξόδου και επιστροφής στη ζωή. Από το ηχείο ακούγεται αποδιαρθρωμένη η μουσική σύνθεση της σονάτας του σεληνόφωτος του Μπετόβεν που σκαλώνει διαρκώς και αδυνατεί να ολοκληρωθεί σαν φράση- απεύθυνση καθιστώντας την επικοινωνία δυσχερή έως αδύνατη. Η δραματική ειρωνεία κορυφώνεται μέσω μιας μπλε αντικουνοπικής λάμπας, σαν αυτές που χρησιμοποιούν στα σφαγείακρεοπωλεία, που εκπέμπει το ψυχρό, αδιανόητα απειλητικό φως της διαλύοντας κάθε ψευδαίσθηση ανθρώπινης επαφής, κάθε ερωτική διάθεση, κάθε επιθυμία. Μια Νέκυια με ηχητικές και φωτιστικές επαναλήψεις σαν ουρλιαχτά σε ένα δωμάτιο πανικού με σωρευμένες ανοίκειες στιγμές από ένα τόσο μακρινό παρελθόν για ένα τόσο δυστοπικό μέλλον απουσίας κάθε σωματικότητας.