ΜΥΣΤΗΡΙΟ 183 ΑΠΟΘΕΡΙ PROJECT

Η 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης παρουσιάζει στις 15 Σεπτεμβρίου στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Μεγάρων το ΜΥΣΤΗΡΙΟ 183 ΑΠΟΘΕΡΙ PROJECT. Ένα έργο σύγχρονης τέχνης και γαστρονομίας, με τη μορφή ενός παραδοσιακού -αλλά ταυτόχρονα πολύ διαφορετικού από τα συνηθισμένα- πανηγυριού. Το εγχείρημα εξετάζει πως τα δίπολα παραδοσιακό/σύγχρονο, αγροτικό/αστικό και συνύπαρξη/διάδραση στον συγκεκριμένο τόπο, μπορούν να φέρουν κοντά τη σύγχρονη τέχνη με το αποτύπωμα του παρελθόντος.

Η σιωπή των πτηνών

Διαδραστική εγκατάσταση γευσιγνωσίας σε συνεργασία με την δημοσιογράφο γαστρονομίας Ελένη Ψυχούλη

Συνεργάτες: Ιωάννα Σταμπούλου, Γιώργος Μπουλασίδης

Επιμέλεια: Δημήτρης Μιχάλαρος

Φωτογραφίες: Γιώργος Μπουλασίδης

2023

Μικροί, τις διακοπές του Πάσχα μετακομίζαμε στο οικογενειακό εξοχικό. Στο αστικό, παιδικό μας βιογραφικό, η αναγέννηση της φύσης, το φούντωμα της ζωής, προκαλούσε εκτός από αλλεργίες, μια ασύνειδη, παράξενη ταραχή. Με δέος ανείπωτο, κάθε χρόνο μαζεύαμε τα τσόφλια από τα τσουγκρισμένα κόκκινα αυγά και τα θάβαμε κάτω από τις πέτρες της αυλής. Για να τα ξαναβρούμε το επόμενο Πάσχα. Για να δούμε αν θα τα ξαναβρούμε. Παρ’ότι ολόκληρο το καλοκαίρι τα παιχνίδια μας διαδραματίζονταν γύρω από τις πέτρες-νεκροταφεία, τα τσόφλια τα θυμόμασταν μόνον το επόμενο Πάσχα. Ενίοτε, με τρελή έξαψη, ανακαλύπταμε κάποια απομεινάρια. Λεπτά θραύσματα από κελύφη, αποχρωματισμένα από τους χυμούς των καιρικών φαινομένων. Κατακερματισμένα. Εύθραυστα. Το θάψιμο του αβγού, η ταφή του Χριστού. Το ξεπαράχωμα, η Ανάσταση. Εμείς, από κάποιο προαιώνιο ένστικτο, ρωτούσαμε το αυγό να μας απαντήσει. Πάνω του εναποθέταμε την τεράστια αγωνία των μυστηρίων του κόσμου: τη φθορά της ύλης. Τη διατήρηση. Το θάνατο. Πού πάνε τα πράγματα όταν δεν τα βλέπουμε πια; Εικονογραφούσαμε το αποτρόπαιο τέλος της δικής μας φθαρτότητας. Από ένστικτο. Μερικά ασβεστούχα θραύσματα κάτω από μια πέτρα. Το μέλλον της ενηλικίωσής μας. Μια στιγμιαία συνάντηση του θανάτου με την Κοσμογονία του Ησίοδου. Κυκλική, σαν αυγό. Από τότε, όταν με έστελνε η γιαγιά να ψωνίσω κοτόπουλο και αβγά, οπωσδήποτε από τα Μέγαρα, η πόλη αυτή φάνταζε μέσα μου ως το τεράστιο ΩΟΝ (Ο ΩΝ), αυτή που από όλες τις άλλες είχε το μοναδικό προνόμιο της Γέννησης της Ζωής, το ιδανικό, οβάλ σχήμα. Κάθε ζωή λοιπόν χρειάζεται ένα είδος χώρου, για να αναπτυχθεί, να κυοφορηθεί. Κάποιο κέλυφος, μια μήτρα έναν περιέκτη. Ετούτες οι αλλόκοτες σκέψεις αποτέλεσαν την επιφάνεια συνεργασίας του εικαστικού Θεόδωρου Ζαφειρόπουλου και της δημοσιογράφου γεύσης Ελένης Ψυχούλη που επισκέφθηκαν και αφουγκράστηκαν τον μυθικό απόηχο της ευρύτερης Μεγαρίτικης γης, αναζητώντας το αβγό, την κότα, την αρχιτεκτονική, τη μνήμη, τη γεύση, την κοινωνική διάσταση της ορνιθοτροφίας που ιστορικά αποτέλεσε βασική διατροφική, οικονομική και πολιτική συνισταμένη σε αυτή την περιοχή της Αττικής. Ευθύγραμμα χτισμένοι τσιμεντόλιθοι με μακροσκελή κάτοψη, παρατημένοι ορνιθώνες ανάμεσα στις αρχαίες ελιές, σύγχρονες μονάδες επώασης, μια μοναδική βιομηχανική αλυσίδα με πρώτη ύλη έναν ζωντανό, μεταλλασσόμενο οργανισμό. Αν τα Μέγαρα ήταν γεύση, θα ήταν το οβάλ του αβγού που σπάει για να μεταλλαχτεί σε μια ευθύγραμμη πορεία, με πολλές στάσεις, σαν τροχιά τρένου που φτάνει στην πλατεία του πανηγυριού, σε μια κοινωνία-επικοινωνία-μετάληψη για τους ευωχούντες.