Any more Odes?

TransEurope Athens Exhibition

City of Athens Arts Center

Curated by EyesCulture

Metal constructions, shafts, enclosed land: man-made limits that mark ownership and illustrate the illusion of control contained in that concept. A series of works which explores the limits of individual, national and historical property and the dead ends it frequently entails. Places marked by spatially intrusive human constructs which are accepted as simple extensions of established property rights. The viewer’s attention is drawn precisely to this complacent acceptance of constructed boundaries and their political ramifications. But all this is achieved materially, aesthetically: the images show by their use of different visual media—documentary photography, digital prints, painting, assemblages—the tensions inherent in the concept of a border and its enforcement. Seen in this framework, the works oscillate transparently between the aesthetic and the political, between insinuation and statement, carefully sidestepping any assertion. The established illusion of entitlement that comes with property occupies centre stage, and along with it larger topics emerge: public environment policy, the depressing truth of humanitarian crises. Through this prism, the works pose a question to the viewer: what does actually belong to us?

Άλλες Ωδές;

TransEurope

Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων  Πάρκο Ελευθερίας

Επιμέλεια: EyesCulture

Μεταλλικοί σκελετοί, εφήμερα κτίσματα, περιφραγμένοι χώροι. Σημεία που ορίζονται ως όρια καθορισμού της ιδιοκτησίας και αναδεικνύουν με την απεικόνισή τους την ψευδαίσθηση ελέγχου που ο ίδιος ο όρος εμπεριέχει. Η περιουσία, ατομική, εθνική ή και ιστορική, όπως και τα κυοφορούμενα αδιέξοδα που συχνά αυτή συνεπάγεται, αποτελούν τον πυρήνα αυτών των έργων. Τόποι σηματοδοτημένοι από ανθρώπινες κατασκευές, εξόφθαλμα παρεμβατικές προς το χώρο που όμως αδιαμαρτύρητα γίνονται αποδεκτές από τον καθένα μας ως προέκταση του όποιου ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Ακριβώς εκεί καλείται να στραφεί η προσοχή του θεατή, στην άκριτη συναίνεση που έχει υιοθετηθεί ως πολιτική στάση, αρχικά απέναντι στις ίδιες τις κατασκευές και στη συνέχεια στις ιδεολογικές προεκτάσεις που αυτές συνεπάγονται. Αυτό επιτυγχάνεται σε επίπεδο υλικότητας, με τρόπο αισθητικό: οι εικόνες δείχνουν με τη χρήση ετερογενών εικαστικών μέσων (φωτογραφικά ντοκουμέντα, ψηφιακ μας ύπωση γίνεται ερώτηση ή εκτύπωση, ζωγραφική, κολλάζ) ακόμη και τον ωραιοποιημένο τρόπο που διαχειριζόμαστε την συχνά αμφιλεγόμενη εφαρμογή του όρου της ιδιοκτησίας, ισορροπώντας με μία διάφανη κίνηση ανάμεσα στο πολιτικό και το αισθητικό, στον υπαινιγμό και στη δήλωση, χωρίς να είναι αποφαντικές. Η παγιωμένη ψευδαίσθηση οικειοποίησης που συνεπάγεται η ιδιοκτησία έρχεται στο προσκήνιο και μαζί με αυτή τίθενται και μεγαλύτερες προβληματικές: η πολιτική διαχείριση του περιβάλλοντος, η θλιβερή πραγματικότητα των μεγάλων ανθρωπιστικών ζητημάτων. Μέσα από αυτό το πρίσμα τα έργα στέκονται απέναντι στον θεατή και του θέτουν το ερώτημα: άραγε τι μας ανήκει;