Please Participate Me

Επιμέλεια: Θάλεια Στεφανίδου

Φωτογραφική – Ηχητική εγκατάσταση:

1.Φωτογραφικές εκτυπώσεις 61 Multi-layered Images/ πολυεπίπεδων εικόνων.

2.Video-προβολή με scrolling subtitles/ κυλιόμενους υπότιτλους.

3.Ηχητική εγκατάσταση τεσσάρων ηχείων.

Οι δράσεις πραγματοποιήθηκαν και καταγράφηκαν το 2008 στο πλαίσιο του MFA του School of Visual Arts (SVA) στη Νέα Υόρκη, ΗΠΑ με έγγραφη παραχώρηση των δικαιωμάτων από όλους τους 61 συμμετέχοντες στον καλλιτέχνη, μετά από αμοιβαία συμβολαιογραφική πράξη, η οποία συντάχθηκε με βάση τη νομολογία της πολιτείας της Νέας Υόρκης.] Ο καλλιτέχνης καταγράφει τη δράση εξήντα ενός ατόμων, (σε περιορισμένο χώρο, και με αίτημα να διαχειριστούν ένα άμορφο υλικό, απομεινάρι/σπάραγμα πρότερης ενδοεργαστηριακής γλυπτικής εγκατάστασης) και ως οπτικός μάρτυρας δημιουργεί εξήντα ένα συσσωρευτικά φωτογραφικά αρχεία σε συνεργασία με τον Φωτογράφο- editor Γιώργο Μπουλασίδη, τα οποία στην ουσία παράγουν μία ενιαία φωτογραφική “επιδερμίδα”, μία ψηφιακή κατασκευή, ως συνολικό αρχείο συμπεριφοράς. Οι εκτυπώσεις αυτών των δράσεων λειτουργώντας αφηγηματικά ως συσσωρεύσεις χρονοφωτογραφιών εισάγουν το θεατή σε ενός τύπου κινηματογραφική εμπειρία. Έτσι από τον πρώτο οπτικό μάρτυρα/καταγραφέα οδηγούμαστε στον δυνάμει μελλοντικό θεατή/πανόπτη αυτών των “ψευδαισθησιακών” εικόνων. Η απόπειρα συμμετοχής του θεατή στην πληθυντική και συσσωρευμένη αναπαράσταση του συνόλου των δράσεων που απαθανατίσθηκαν, αποτελεί μία πρόκληση και πρόσκληση ένταξής του σε ένα “theatro mundi”, ως ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα σε ό,τι κατανοούμε με τις αισθήσεις και ονομάζουμε στη συνέχεια πραγματικότητα και σε μία εκδοχή φαντασιακής/πλασματικής μεταφοράς της. Οι αποσπασματικά πολλαπλές φωτογραφικές λήψεις των εξήντα και μίας ολιγόλεπτων επιτελεστικών δράσεων (performances) κάνουν εμφανή τη χρήση της μεταποιημένης μονωτικής ταινίας (duct tape), υλικού που αποτέλεσε δομικό στοιχείο ενός κελύφους σωτηρίας από ακραία καιρικά φαινόμενα στις ΗΠΑ. Την παλίμψηστη αυτή χωρική ανακατασκευή από τις πολυάριθμες φωτογραφικές λήψεις, συμπληρώνει αφ’ ενός μία video προβολή από 10.000 still images, η οποία μεταφέρει και τις λεκτικές δηλώσεις των συμμετεχόντων σε μορφή υποτιτλισμού (scrolling subtitles) και αφ’ εταίρου το ακουστικό ντοκουμέντο που εκπέμπει τις διαφορετικές μαρτυρίες τους, ώστε να ενεργοποιείται εκτός από την οπτική και η ακουστική οδός. Πρόκειται για μια εμπλουτισμένη με ρηματικό λόγο φωτογραφική και ηχητική εγκατάσταση που πολλαπλασιάζει την αισθητηριακή μας αντίληψη. Ακόμη θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια συνθετική στρατηγική που πλάθει μια απόπειρα χορογραφικής και “μουσικής” Βαβέλ. Η μεταφορά των δράσεων, από την αλληλουχία γεγονότων σε αλληλουχία εικόνων, τετμημένων, ταξινομημένων σε λωρίδες κατ’ ενώπιον και περιμετρικά σε επιτοίχιο ανάπτυγμα , δημιουργεί ένα κυριολεκτικό συνονθύλευμα εικαστικής μεταφοράς, ως μια άλλη εκδοχή γραμμικής ιστορίας με την παρέμβαση της τεχνολογίας. Μια διαμεσολαβημένη δηλαδή χρονοφωτογραφική εικόνα για τη συσσώρευση πολλών στιγμών αναφορικά σε ρεαλιστικό βίωμα πλήθους ατόμων. Αυτές οι επαλληλίες φωτογραφικών λωρίδων που στην ουσία αποδομούν την κινηματογραφική αποτύπωση εικόνων, έρχονται να δομήσουν μια χωρική ρυθμολογία: το εσωτερικό του ορθογωνισμένου χώρου ντυμένο, ή μάλλον εικονογραφημένο σε μια μορφή μνήμης τετμημένης και συνοπτικής, εν είδει αρχείου. Η όλη εγκατάσταση προσεγγίζει την ιδέα “ειρωνικού μουσείου”, που τιμά τα αυτοτελή περιστατικά/τεκμήρια της μικρής ιστορίας, κατοχυρώνοντας τα ως μουσειακή ιστορική αφήγηση, που αξίζει να διασωθεί. Ο Ζαφειρόπουλος με αυτόν τον τρόπο, συλλέγοντας ακολουθίες στιγμών, οικειοποιείται τη στρατηγική δημιουργίας του ιερού χώρου των μουσών, πολύ μακράν ωστόσο της αντίληψης ή της λογικής μιας αυθεντίας. Η διαδικασία οικειοποίησης αυτών των διαδοχικών στιγμών/εικόνων, που τεκμηριώνει και ενσωματώνει μια δράση σε ένα είδος αρχείου μνήμης, νομιμοποιεί, σκέφτομαι τον καλλιτέχνη ως “συλλέκτη”. Με αυτόν τον τρόπο η ιδιωτική του συλλογή, με τη βοήθεια των τεχνολογιών τεκμηρίωσης όπως πχ η φωτογραφία και στη λογική του Αντρέ Μαλρό αναφορικά στην έννοια του φαντασιακού χώρου μνήμης, αποθηκεύει εκείνες τις “πληροφορίες” που αποφασίζει ο καλλιτέχνης/συλλέκτης πως του δημιουργούν μέρος της ιδιωτικής του συλλογής. Εξάλλου η video προβολή των 10.000 still images εμπλουτισμένων με τις λεκτικές δηλώσεις των συμμετεχόντων σε μορφή scrolling subtitles, καθώς και η ηχητική εγκατάσταση των τεσσάρων ηχείων, ενισχύει τη διαδικασία του συλλέγειν, ως ανθρωπολογικής συνιστώσας με ήχους και λέξεις, ακούσματα και διαβάσματα κατ’ αρχήν για τον ίδιο και στη συνέχεια για τους μελλοντικούς θεατές. Κάνοντας ένα μικρό σχόλιο στον τίτλο αυτής της φωτογραφικής και ηχητικής εγκατάστασης του Θεόδωρου Ζαφειρόπουλου, “Please Participate Me”, θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω το πρόταγμά του ως ένα αλληγορικό ικετευτικό κάλεσμα, μια ανθρώπινη και συμπαθητική προστακτική ανάγκης του θεατή για τη συμμετοχή του σε μια εμπειρία “παραδείσου”!… γιατί η έννοια “Παράδεισος” δεν είναι άλλη από την ιδέα του περίκλειστου και προστατευμένου κήπου, όπου μπορεί να ανθίσει ανεμπόδιστα κάθε σπορά, όπως και κάθε αυθόρμητη συμπεριφορά και έκφραση προσωπικής ηθικής, απελευθερωτικά για τον καθένα, αλλά και σε συντονισμό με τον άλλον, με την ομάδα. Ο τίτλος λοιπόν που επέλεξε ο Ζαφειρόπουλος μοιάζει να αποτελεί ένα αίτημα βιώματος Παραδείσου, ως της απόλυτης κατάστασης δήλωσης ελευθερίας.