Let me come with you…
Design desks from the School of Architecture, NTUA, insect repellent lamps,
audio document, super 8 projection
Dimensions variable
Sound composition: Kostas Moschos
Curated by Dimitris Trikas
2023

Theodoros Zafeiropoulos appropriates the famous verse: “let me come with you…” from the famous poem “Moonlight Sonata” by Yannis Ritsos. He composes an installation ode to the condition of absence and existential emptiness. The body is almost present, inactive and trapped in its loneliness in Ritsos’s poem, and accordingly it is completely absent in Zafeiropoulos’s installation – where only the desperate call for action and gathering dominates, but never obviously realized. Zafeiropoulos, on the occasion of his academic relationship with the NTUA’s architecture school, gathers and preserves various materials for future visual use and processing. Now having treasured dozens of drawing board surfaces altered and deeply etched by years of use, he chooses to reuse them and place them like a floor, creating a surface on which thousands of hours of human and worldly creativity, anxiety for acceptance and amorous discharge with a questionable recipient are accumulated. Alike the inert youthful figure of the poem who receives the desperate appeals of the female figure that embodies the impossibility of any exit and return to life.The musical composition of Beethoven’s Moonlight Sonata completely deconstructed comes out of a speaker. The sound is constantly escalating and unable to be completed as a phrase-address, making any kind of communication difficult, even impossible. A projector sends the key phrase and message “let me come to you”, in a perpetual perimeter movement-path on the walls that enclose the room. All these elements are orchestrating the apotheosis of a dramatic irony as a blue anti-mosquito lamp like those used in slaughterhouses-butchers emits its cold, unimaginably menacing light, dispelling any illusion of human contact, any amorous mood, any desire. Sound and light repetitions are imposed like screams in a panic room with accumulated moments of joy. The installation proposes the notion of a distant past, a dystopian future of absence that derives beyond every physicality…

Άφησε με να ΄ρθω μαζί σου…
Σχεδιαστήρια Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ, απωθητικοί λαμπτήρες για έντομα, ηχητικό ντοκουμέντο, προβολή Super 8
Διαστάσεις μεταβλητές
Σύνθεση ηχητικού ντοκουμέντου: Κώστας Μόσχος
Επιμέλεια: Δημήτρης Τρίκας
2023

Ο Θεόδωρος Ζαφειρόπουλος οικειοποιείται τον περίφημο στίχο «άφησε με να ΄ρθω μαζί σου…», από το ποίημα «H Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου για να συνθέσει μια εγκατάσταση- ωδή στην συνθήκη της απουσίας και του υπαρξιακού κενού. Το σώμα είναι ωσεί παρόν, ανενεργό και εγκλωβισμένο στη μοναξιά του στο ποίημα του Ρίτσου, και είναι παντελώς απόν στην εγκατάσταση του Ζαφειρόπουλου- όπου κυριαρχεί μόνον και μόνη η απέλπιδα επίκληση για δράση και συνεύρεση που όμως δεν πραγματώνεται ποτέ. Ο Ζαφειρόπουλος με τη ευκαιρία της ακαδημαϊκής σχέσης του με την αρχιτεκτονική σχολή του ΕΜΠ συγκεντρώνει και διαφυλάσσει ποικίλες υλικότητες προς μελλοντική εικαστική χρήση και επεξεργασία. Τώρα έχοντας θησαυρίσει δεκάδες επιφάνειες σχεδιαστηρίων αλλοιωμένες και βαθιά χαραγμένες από την πολύχρονη χρήση, επιλέγει την επανάχρηση τους και την τοποθέτηση τους δίκην δαπέδου δημιουργώντας μια επιφάνεια πάνω στην οποία σωρεύονται χιλιάδες ώρες ανθρώπινης και δη νεανικής δημιουργικότητας, αγωνίας για αποδοχή και ερωτικής έκκρισης με αμφισβητούμενο αποδέκτη, σαν την αδρανή νεανική φιγούρα του ποιήματος που εισπράττει τις απέλπιδες εκκλήσεις της γυναικείας φιγούρας του ποιήματος που με τη σειρά της ενσαρκώνει την αδυνατότητα οποιασδήποτε εξόδου και επιστροφής στη ζωή. Από ένα ηχείο ακούγεται αποδιαρθρωμένη η μουσική σύνθεση της σονάτας του σεληνόφωτος του Μπετόβεν που σκαλώνει διαρκώς και αδυνατεί να ολοκληρωθεί σαν φράση- απεύθυνση καθιστώντας την επικοινωνία δυσχερή έως αδύνατη. Ένας προτζέκτορας στέλνει την φράση κλειδί και μήνυμα «άφησε με να ΄ρθω κοντά σου», σε μια αέναη περιμετρική κίνηση-διαδρομή στους τοίχους που περικλείουν το δωμάτιο και ως αποθέωση της δραματικής ειρωνείας μια μπλε αντικουνοπική λάμπα σαν αυτές που χρησιμοποιούν στα σφαγεία- κρεοπωλεία, εκπέμπει το ψυχρό, αδιανόητα απειλητικό φως της διαλύοντας κάθε ψευδαίσθηση ανθρώπινης επαφής, κάθε ερωτική διάθεση, κάθε επιθυμία.
Ηχητικές και φωτιστικές επαναλήψεις σαν ουρλιαχτά σε ένα δωμάτιο πανικού με σωρευμένες στιγμές χαράς από ένα τόσο μακρινό παρελθόν για ένα τόσο δυστοπικό μέλλον απουσίας κάθε σωματικότητας…